Metoda flotacyjna w przeróbce kopaliny talkowej ze złoża Gemerská Poloma na Słowacji

białość talku, strata prażenia, pozostałość nierozpuszczalna, flotacja

Artykuł przedstawia przydatność metody flotacyjnej w przeróbce kopaliny talkowej pochodzącej ze złoża Gemerská Poloma. Wnioski oparte są na analizie wyników badań kontrolowanych próbek materiału z prób produkcyjnych, które zostały przeprowadzone w dwóch instalacjach flotacyjnych. Ocena wyników tych prób przemysłowych, w tym analizy chemicznej i innych analiz jakościowych przeprowadzonych na próbkach kontrolnych, potwierdzają stosunkowo wysoki poziom białości – w zakresie od 83,9–88,0% – w otrzymanych koncentratach talku. Wiadomo jednak, że surowiec talkowy osiągnie swój ostateczny poziom białości po jego zmieleniu do docelowej granulacji. Badania potwierdzają również wysoką skuteczność separacji pirytu i innych minerałów towarzyszących w trakcie flotacji. Na podstawie wyników analizy chemicznej koncentratów talku, uzasadnione jest stwierdzenie, że metoda flotacji może być uznana za odpowiednią metodę wzbogacania kopaliny talkowej pochodzącej ze złoża Gemerská Poloma. Złoże talku Gemerská Poloma zostało udokumentowane pod koniec lat dziewięćdziesiątych XX wieku. W 1988 roku podczas badań geologicznych w rejonie Gemerská Poloma na końcu doliny Dlhá, w wyniku przeprowadzonych prac wiertniczych (3 otwory) stwierdzono mineralizację talkowo-magnezytową. Unikalne złoże talku może mieć duże znaczenie na rynku europejskim, będąc porównywalnym do największych światowych złóż tej kopaliny. Eksperci uważają złoże talku Gemerská Poloma pod względem wymiarów, jakości kopaliny i ilości zasobów, jako jedno z największych na świecie. Jego kluczową zaletą jest dobre strategiczne położenie w centrum Europy. Oceny ekonomiczne tego złoża dają perspektywę długoletniej zyskownej działalności produkcyjnej, a działalność ta może także częściowo ożywić górniczo-geologiczny rynek pracy w tym regionie. Popyt na ten surowiec w Europie ma stałą tendencję wzrostową.