Emisja rtęci a jej zawartość w węglu kamiennym i brunatnym

źródła rtęci, zawartość rtęci w węglu, emisja rtęci

Stężenie rtęci w środowisku przyrodniczym jest obecnie dwu-, trzykrotnie wyższe w stosunku do okresu przed rozwojem przemysłowym. Trzy gałęzie przemysłu: produkcja chloru metodą rtęciową, produkcja cementu oraz spalanie węgla są głównym źródłem większości emisji rtęci do powietrza. Rtęć jest naturalnym składnikiem węgla. Masowe spalanie węgla kamiennego i brunatnego w elektrowniach, zakładach przemysłowych oraz na potrzeby komunalne, pomimo stosunkowo niewielkiej zawartości rtęci, przyczynia się do wprowadzania znacznych ilości rtęci do środowiska i jest obecnie jednym z najważniejszych antropogenicznych źródeł tego pierwiastka w środowisku. Rtęć wchłaniana przez organizm ludzki pochodzi z wielu procesów, ponadto kumuluje się w organizmie, dlatego bardzo trudno jest ustalić limity emisji z poszczególnych źródeł. Na razie więc dla rtęci brak jest wymagań dotyczących stężeń, natomiast w najbliższej przyszłości planowane jest przyjęcie kompleksowej strategii dotyczącej tego pierwiastka. Uregulowania takie - jeśli zostaną wprowadzone - w dużej mierze dotkną węgla zarówno kamiennego jak i brunatnego, gdyż ich spalanie stanowi jedno z głównych źródeł emisji rtęci. Jak wynika z danych GUS obecny szacowany poziom emisji rtęci ze wszystkich źródeł w Polsce wynosi około 20 Mg i taki poziom utrzymuje się od 2002 roku. W stosunku do wybranego przez nasz kraj roku odniesienia obecna emisja jest na poziomie około 50%. Z przeprowadzonych w Polsce badań wynika, że średnia zawartość rtęci w węglu kamiennym waha się od 100 do 150 ppb (mikrogramów na kilogram; [...]), a w węglu brunatnym – od 300 do 350 ppb. Wydaje się, że biorąc pod uwagę formę występowania rtęci w węglach polskich istnieją duże możliwości znacznego obniżenia zawartości rtęci na etapie wzbogacania węgla.